Run-on thoughts na lang, e kasi nga Writer's Block,

Di na ako nagsusulat madalas, e di ko na nga na-uupdate to, wala na akong maproduce na kahit anong creative work, bakit ganun, kung kelan course ko na mismo ang pagsusulat, chaka ako tumigil o napatigil o pinatigil o natigil sa pagsusulat, minsan nga iniisip ko ayoko na ituloy tong course, pano na next year puro major in writing na yun, baka pressured lang ako, ang dami kasing "objective" papers/tesis requirement, baka nabombard lang ulo ko, o nagkakalyo lang mga daliri ko, o nagka-mold ang utak ko, o ayoko lang talagang huminga sa harap ng laptop, papel o journal, akala kasi ng mga prof hindi nakakapagod ang mga pinagagawa nila, e pwede rin kasing akala ko mahirap ang pinagagawa nila pero ako lang pala nagpapakomplikado ng sitwasyon, natanong nga ako ng isang ka-block ko, seryoso pa akong nagdadrama sa kanya, sinasabi kong hindi ako tamad nahihirapan lang ako mag-adjust sa college life, sabi niya problema raw niya tamad siya pero kaya niya, sabi niya pa, "di kaya masiyado lang mataas ang standards mo?", at siyempre ang lola mo napagitla, napa-stare ata ako sa kanya for 3 seconds, nanlalaki mata ko, feel na feel ko yung naiipit na ugat sa leeg ko, yet i pretend not to be affected by what she said, e sa ayoko irecognize na mataas standards ko e, ba't ba, may magagawa ba ang pag-amin ko sa kanya o ang pagtapat ko sa sarili, wala naman e, wala na nga kasing makapagbababa pa ng standards na to, at sana ito na nga ang problema ko pagsusulat,

isipin mo ha, kung mataas standards mo, ano madalas mo sinasabi? "ayoko nito, wait ayusin natin para mas maganda," "ay ito na ba? edit ko pa ha", "pwedeng ganito na lang, kasi it suits well to the activity e", inshort puro "perfecting words" lumalabas sa bibig mo, kung may nakita kang maliit na detalyeng nangangailangan ng polish, you'd eventually jumped unto it and sweep off the little-damaging-detail, na habang tinatanggal mo tumataas ang migrain mo, sa harapan ng ulo mo sumasakit e, nanginginig buong katawan mo partikular na ang dibdib, shine-shake mo yung legs mo parang sa mga sabik mag-jakol, di ka makapali ayos ng buhok, tingen sa dingding, titig sa kawalan hanggang abutin ka na ng deadline ng inaayos mo, mas lalo ka magpapanic at mapapaisip, ay oonga pala, may resulta ang cramming, kaya magagawan mo ng paraan, pero pag natapos mo na, hindi yun yung feeling of contentment na hinahanap mo, yun yung feeling of loss, kasi sa halip na nagawa mo na ang best mo hours before the deadline, you end up cramming, loss o kawalan ng pag-asa, hindi naman sa tatamarin ka ng gumawa ng next to-do list mo pero parang ganun na nga, gusto mong balikan yung una mong ginagawa at iperfect pa iyon sa abot ng makakaya, subalit huli na ang lahat, kungbaga sa printer nakita mong mali ang alignment ng pinprint mong 100 pages tesis paper, in Best Printing Pref pa, tapos u want to click that flashing green button para ihinto na, pero hindi pwede, una HP ang brand ng printer mo ibig sabihin pag hininto yan magpapanic ang printer at matagal-tagal hindi makakaprint, so hinayaan mo ang printer at nakita mong nasayang ang 585 peso mong pagpaparefill sa printer niyo sa mali naman ang alignment na tesis paper,

parang ganyan ang sitwasyon ng writer na mataas ang standards kaya nagkakaroon ng Writer's block, o pinipilit lang niyang isipin na may writer's block siya pero wala naman talaga, pwede rin yun, pero kung ano man ang dahilan ko, hindi ko pa rin matukoy, pwede ring kasing stressed out ako sa mga simpleng A B C D lang, o dahil "iba" na ang ginagalawan ko ngayon, hindi na ako pwedeng magpakeme-keme at magSB o Mcdo o YC o Technohub for fun, dapat for important gatherings na lang yun,

ay leche kung ano man dahilan ko, at least nakapagsulat ako ng hinanaing ko, kahit run-on, mas madali nga to e, para rin akong nagmamadali matapos at makaalis sa Blogger at laptop at bahay at skul, kasi natatakot akong may makabasa nito at sabihing failed Writer, You fail, You doomed, You don't have art and style anymore, Get a life,